Stokpaardje

Dit is alweer mijn laatste column. Begin 2021 begon het NTVG met een nieuwe rubriek en ik mocht als vaste columnist aanschuiven. Ik voelde me vereerd. Ik zag het als een unieke kans mijn schrijfambities te ontwikkelen, gedachten vorm te geven en beroepsgroep in de schijnwerpers te zetten. Maar bovenal voelde ik een enorme verantwoordelijkheid. Als voorbereiding kregen we een workshop door Bert Keizer aangeboden. Met grote gretige ogen volgde ik vanonder mijn muskietennet zijn betoog. ‘Besef dat je een stokpaardje hebt en klim er niet altijd op’, adviseerde hij. En de ontnuchterende realitycheck: ‘De zorg gaat door wat jij schrijft niet veranderen. Maar je mag wel lekker mee-tetteren.’ Zodoende begon ik, geïnspireerd en een tikkeltje nerveus, bepakt met zijn tips, aan het schrijfavontuur.

In april 2021 – tijdens de derde covidgolf – schreef ik mijn derde column over glitterjurken, groene contactlenzen en nepwimpers. Ik probeerde te bepleiten hoe de wereldwijde sluiting van scholen meisjes kwetsbaar maakte voor tienerzwangerschappen, seksueel geweld en ondervoeding. De column werd positief ontvangen. Wel kreeg ik de feedback dat ik me qua onderwerpkeuze iets meer naar de geneeskunde mocht bewegen, dit was immers het NTVG. De ‘G’ was vetgedrukt. Onzeker belde ik de redactie voor raad: ‘Ik snap het niet.’

Over sociale rechtvaardigheid ben ik nog lang niet uitgetetterd

Voor mij was gezondheid onlosmakelijk verbonden met alle determinanten ervan en simpelweg niet apart te zien van onderwijs, maar ook van armoede, racisme, en het milieu bijvoorbeeld. In de vier jaar die volgden breidde ik weliswaar de onderwerpen uit, maar terugkijkend op de 30 columns is het overduidelijk: mijn stokpaardje is sociale rechtvaardigheid. Bert, het is me niet gelukt je advies op te volgen.

Deze column draag ik op aan de moeder met de kralenketting die haar dochter verloor aan malaria, aan Femke de ervaringsdeskundige met haar roze haar, aan de asielzoekerskinderen in quarantaine, aan mama Juma met een onvervulde zwangerschapswens, aan Henk en Ingrid in Amsterdam-Noord, aan alle collega-zorgverleners in Gaza, aan Warda op Lesbos met haar schaterlach, aan Tom de dakloze slotenkraker, en aan iedereen die niet van dezelfde gezondheidsrechten kan genieten als ikzelf. Ik hoop dat ik jullie recht heb gedaan. Ik ben nog lang niet uitgetetterd, maar het stokje mag ik nu overdragen.