Als mijn vinkjes maar goed staan

Ongepast, omschrijft Aart Hendriks de vragen naar reanimatiewensen bij opname (D1831). Precies, dat dacht ik ook toen ik voor een niet-levensbedreigende aandoening werd opgenomen en een wildvreemde arts-assistent vanuit het niets vroeg of ik gereanimeerd wilde worden. Ik snapte de vraag eerst ook helemaal niet omdat hij zo volstrekt misplaatst en disproportioneel was. Later zei mijn echtgenoot dat ik wel wat enthousiaster ‘ja’ had mogen zeggen. Als ík al zo veel moeite heb met deze vraag, hoe komt hij dan over op anderen? Hij moet wel bedacht zijn door mensen die geen enkel idee hebben hoe het is om patiënt te zijn, maar die wel iets geregeld willen hebben. Natuurlijk snap ik de achtergrond van deze vraag, maar is de ongewenste reanimatie nu met dit simpele vinkje opgelost? Hendriks denkt van niet, en ik ook.

Complexe vragen kun je niet oplossen met simpele vinkjes, en leiden voor patiënten bovendien tot ongemakkelijke situaties en vervreemding. Wat moet je met de vraag van de baliemedewerker op de polikliniek om de ernst van de pijn uit te drukken in een rapportcijfer? Dit is ook gebaseerd op eigen ervaring en is ook misplaatst omdat pijn kennelijk het domein van het administratieve personeel is geworden. Het maakt ook helemaal niet uit of je een 2 of een 9 geeft, want de andere kant van de lijn noteert het gewoon en de dokter kijkt er niet naar. Die dokter weet niet wat hij of zij met de pijnscore moet, omdat pijn nu eenmaal veel verschillende aspecten heeft en die zogenaamde VAS-score geen plaats heeft in de individuele patiëntenzorg. Zo’n score is soms geschikt om interventies te vergelijken in onderzoeksverband, maar we moeten hem niet door de kwaliteitsmaffia laten misbruiken.

En we moeten oppassen dat het met de keuzehulp niet dezelfde kant opgaat, want voordat je het weet zit je met een nieuwe waardeloze kwaliteitsindicator opgescheept en verschijnt deze in het zogenaamde kwaliteitsvenster van de ziekenhuizen. Machteld Wymenga zegt namelijk dat de oncologie helemaal niet om keuzehulpen vraagt en dat de keuze voor behandeling iets voor in de spreekkamer is (D1393). Komt ook een beetje door dat grote woord ‘keuzehulp’. In feite is het gewoon informatie die op een bepaalde manier gerangschikt is en die handig blijkt als je een nieuwe telefoon nodig hebt of als je wilt weten wat de voor- en nadelen zijn van de verschillende behandelingen bij een gebroken sleutelbeen. Handig om je voor te bereiden op een doktersbezoek of om nog eens na te lezen. Gewoon een hulpmiddel en informatie in een modern jasje. Niet meer en niet minder. Maar waakzaamheid is zeker geboden, want de vakjesvullers van de kwaliteitsmaffia hebben niet veel wetenschappelijk bewijs nodig. Voordat je het weet is er een nieuw vinkje aan het palet toegevoegd, waar we allemaal heel ongelukkig van worden.