Kees Kraaijeveld is neuroloog. Hij werkt sinds zijn pensioen regelmatig op Bonaire en Curaçao. Zijn 4 weekboeken gaan over angst binnen de medische professie. Over angst wordt meestal in algemene termen gesproken en geschreven, maar zelden wordt getoond welk effect angst kan hebben op de arts-patiëntrelatie en de relatie van artsen onderling. (clkraaijeveld@gmail.com).
Het eerste gebod is dat de arts de patiënt niet schaadt. Dat lijkt eenvoudig, maar de toepassing hiervan is als lopen door een mijnenveld. Terughoudendheid, niets doen; het is vaak een optie. Het risico van het nalaten van een handeling moet afgewogen worden tegen de risico’s die aan de handeling kleven. Dus ook het risico op toegenomen angst of ongerustheid bij de patiënt. Immers, wanneer de vermeende grond voor de ongerustheid later afwezig blijkt, dan is, achteraf gezien, de ongerustheid ten onrechte gewekt. Een strategie zoals ‘ieder risico vermijden’ is holle retoriek, ook als deze wordt besproken in het overleg…
Artikelinformatie
Citeer dit artikel als
Primum non nocere
Stel dat de patiënt in de nacht van zaterdag op zondag dat weekend zich gemeld had op de SEH-afdeling van het ziekenhuis met een zich ontwikkelende dwarslaesie. Wat zou uw reactie dan zijn geweest?
En stel dat hij daarna na enkele dagen zou zijn overleden en zijn nabestaanden zouden een klacht indienen ("Had hem maar in het ziekehuis gehouden, enz.")?
Kees Graamans, emeritus hoogleraar KNO