Consensus over diagnostiek en behandeling van het lumbosacrale radiculaire syndroom

– A consensus development meeting concerning the treatment of lumbosacral radicular syndrome (LRS) by entrapment by a herniated disc or spinal stenosis was held on June 9th, 1995. It was observed that there is a lack of good evidence on many aspects of diagnosis and treatment of LRS. Agreement was reached on the thesis that the natural course of LRS is often benign. Diagnosis and treatment can usually be left to the primary care physcian. Specialist consultation and ancillary investigations are only needed if an oparation is indicated or in case of persistent diagnostic uncertainty. If imaging is needed MRI is preferred to CT or myelography. MRI is highly sensitive, but less specific, and may thus give false-positive results. Neurophysiologic testing may be informative in selected cases. Plain spinal X-rays are not useful in most cases.

The traditional non-invasive treatments (such as bedrest, traction, physiotherapy, spinal manipulation) are not based upon convincing scientific evidence. Diagnostic imaging and invasive treatment should be considered in patients with a severe LRS that does not improve within a 4 to 8 week period. Both discectomy and chemonucleolysis are effective treatments. The principal indication is incapacitating radicular pain. There is no sound evidence that the prognosis of paresis is improved by operation. A cauda equina syndrome urgently needs surgical treatment. The efficacy of percutaneous interventions (nucleotomy, laser therapy) has not been proven.

There are no strategies for the primary or secundary prevention of LRS that have demonstrated their efficacy. Psychological, social and financial factors probably contribute significantly to the occurrence of persisting symptoms after a LRS. Advice not to work after treatment for LRS may impede rehabilitation.

Samenvatting

Het lumbosacrale radiculaire syndroom (LRS) geneest vaak vanzelf. Diagnostiek en behandeling kunnen meestal door de huisarts worden verricht. Pas bij diagnostische twijfel of bij het overwegen van een operatie zijn specialistische consultatie en aanvullend onderzoek nodig. Als aanvullend onderzoek nodig is, gaat de voorkeur uit naar MRI- boven CT-onderzoek of myelografie. MRI is zeer sensitief, maar minder specifiek. Er is dus kans op fout-positieve bevindingen. Neurofysiologisch onderzoek kan in bepaalde gevallen aanvullende informatie geven. Een gewone röntgenopname van de wervelkolom is meestal niet zinvol.

Van geen van de traditioneel toegepaste niet-invasieve therapieën (zoals bedrust, tractie, fysiotherapie, manipulatie) is het nuttig effect overtuigend aangetoond. Als een LRS ernstig is en binnen 4-8 weken niet verbetert, is er een indicatie voor beeldvormend onderzoek en eventueel invasieve behandeling. Zowel de discectomie als de chemonucleolyse is een effectieve behandeling. De voornaamste indicatie is invaliderende radiculaire pijn. Het is niet aangetoond dat de prognose van een parese door operatie verbetert. Een caudasyndroom is reden voor spoedige operatie. De percutane ingrepen (nucleotomie, laserbehandeling) hebben hun effectiviteit niet bewezen.

Er bestaan geen maatregelen voor de primaire of secundaire preventie van het LRS waarvan het effect bewezen is. Bij het ontstaan van blijvende klachten na een LRS spelen psychologische, sociale en financiële factoren waarschijnlijk een belangrijke rol. Het advies om na behandeling van een LRS niet te werken kan de revalidatie belemmeren.